ก๊อกๆ วันนี้ครูโจอี้มาบันทึกเรื่องราวประจำวันอีกแล้ว วันนี้เป็นวันที่สนุกสนานวุ่นวาย แต่ก็คละคลุ้งไปด้วยความภูมิใจอีกเช่นเคย ช่วงนี้ครูต้องสอนเรื่อง กริยา 3 ช่อง เริ่มต้นเช้าๆ กับคาบแรกของ ม.5 เรื่อง Present Perfect Tense เด็กๆ ช่างสงสัยเหลือเกิน ถามกันไม่หยุดหย่อนตั้งแต่ "ครูคะ! Past Simple กับ Present Perfect ต่างกันยังไง?" ไปจนถึง "Present Perfect Continuous ใช้ตอนไหนคะ?" แต่ละคำถามยิ่งตอกย้ำว่า "ไฟ" ในการเรียนของเด็กๆ ยังลุกโชนอยู่ ครูก็ยิ่งคึกคัก สาดเทคนิคเด็ด เคล็ดลับลับ ไปจนถึงมุกตลกแป้กๆ ให้เด็กๆ ฮากันท้องแข็ง หมดคาบไปพร้อมกับเสียงปรบมือ "สนุกมากค่ะครู!" ที่ดังลั่นห้อง แค่นี้ครูก็หายเหนื่อยเป็นปลิดปักษ์แล้ว

คาบถัดมา ชวน ม.4 มาลุยกันต่อกับ Future Continuous Tense ครั้งนี้ครูเปลี่ยนแนว ไม่สอนทฤษฎีทื่อๆ แต่ชวนเด็กๆ ออกแบบตารางท่องเที่ยวในฝัน อู้ย! บรรยากาศห้องเรียนนี่กลายเป็นสนาม brainstorming เดือดๆ เลย เด็กๆ โชว์ไอเดียกันไม่ซ้ำ แข่งกันสร้างประโยค Future Continuous แบบเป๊ะเว่อร์ บางคนถึงขั้นลากครูไปเที่ยวปารีส ชมหอไอเฟลด้วยกันซะงั้น (ในฝันนะ ฮ่าๆ) มองแววตาพวกเขาที่ส่องประกาย ครูอดปลื้มไม่ได้ การเรียนรู้แบบมีส่วนร่วม มันช่างทรงพลังจริงๆ นั่นแหละ

ช่วงพักกลางวัน จับกลุ่มกับเพื่อนครู เม้าท์มอยแลกเปลี่ยนเทคนิคกันเพลิน แถมยังโดนรุ่นน้องครูใหม่ตาใสโพลงถามนู่นนี่ นั่นโน่น อีก ครูก็จัดเต็ม ประสบการณ์สอน 10 ปี เอามาหมดหน้าตัก ยิ่งเห็นครูรุ่นใหม่ไฟแรง ครูก็ยิ่งฮึกเหิม อยากพัฒนา อยากสร้างสรรค์บทเรียนสนุกๆ ต่อไป แม้เส้นทางสายนี้จะมีทั้งดอกไม้และหนาม แต่เห็นแววตาเด็กๆ เปี่ยมความรู้ ความมั่นใจ มันก็คุ้มค่าเสียยิ่งกว่าอะไร

ช่วงบ่าย ปิดท้ายวันกับ ม.3 เรื่อง Past Perfect Continuous Tense ตอนแรกแอบกังวลนิดหน่อย เด็กๆ ตัวเล็กยังร่ำเรียนเรื่องไวยากรณ์ซับๆ แบบนี้จะงงไหม แต่พอเริ่มสอน เด็กๆ กลับตั้งอกตั้งใจฟังกันตาแป๋ว ครูเห็นแววสงสัย เลยเปลี่ยนแผน ใช้ภาพการ์ตูนประกอบ เล่าเป็นนิทานตลกๆ เกี่ยวกับเจ้าแมวเหมียวที่แอบกินปลาครู (อย่าบอกครูใหญ่ล่ะ!) เด็กๆ ฮากันท้องกริ๊บ จดโน้ตกันกระจาย พอถึงช่วงฝึกฝน เด็กๆ ก็ใช้ประโยค Past Perfect Continuous ได้คล่องปรื๋อ ครูถึงกับปรบมือรัวๆ

เย็นย่ำ มองพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า ก่อนกลับบ้าน ครูแอบเช็คผลงานเด็กๆ อีกครั้ง รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าเมื่อเห็นประโยคภาษาอังกฤษที่เรียบเนียน เด็กๆ พัฒนาไปอีกขั้นแล้วสินะ นี่แหละคือรางวัลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของครูภาษาอังกฤษ ไม่ใช่เงินทอง ไม่ใช่ชื่อเสียง แต่เป็น "ความรู้" ที่ฝังรากลึกอยู่ในตัวเด็กๆ เป็น "ความกล้า" ที่จะสื่อสารในภาษาที่สอง เป็น "ความมั่นใจ" ที่จะก้าวเดินออกไปสู่โลกกว้าง

วันนี้จบไปอีกวัน แม้ร่างกายอาจจะเหนื่อยล้า แต่ใจนั้นพองโต ขอบคุณเด็กๆ ที่เติมไฟให้ครู ขอบคุณเพื่อนครูที่ร่วมทาง ขอบคุณตัวเองที่ไม่เคยละทิ้ง "ความฝัน" ที่อยากปลูกฝังเมล็ดพันธุ์ภาษาอังกฤษให้ผลิบานในหัวใจเด็กๆ

พรุ่งนี้เจอกันใหม่นะ ภาษาอังกฤษรอพวกเราอยู่นะ!

ครูโจอี้